Αυτά είναι τα μνημόνια για εμάς.
Οι θυσίες που οι κυβερνώντες και οι wanna-be κυβερνώντες της αντιπολίτευσης, έλεγαν πως έπρεπε να γίνουν για να σωθεί το ευρώ, οι τράπεζες, οι δανειστές, η εργοδοσία.
Γιατί δεν υπήρχε «άλλη εναλλακτική” από το να πατήσουν στις δικές μας πλάτες.
Η αγανάκτηση μας κατακλύζει, για ένα κράτος ικανό να ξεπληρώνει χρέη, ικανό να ενεργοποιεί χιλιάδες αστυνομικούς για την καταστολή ή τη προστασία του πολιτικού προσωπικού, ικανό να σπαταλά δισεκατομμύρια για την παραμονή στο ΝΑΤΟ αλλά ταυτόχρονα πλήρως ανίκανο να παρέχει προστασία από τις πυρκαγιές και τις πλημμύρες στους πολίτες του.
Συνέντευξη με τον Ηλία Ιωακείμογλου, οικονομολόγο, ερευνητή στο Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ στα πλαίσια της καμπάνιας «Ζωή και Όχι Επιβίωση». Συζητάμε για την ανεργία, τον κατώτατο μισθό και τις σημερινές διεκδικήσεις της «γενιάς των 400 ευρώ».
Το να πούμε λοιπόν ότι η κατάθλιψη είναι μια ασθένεια αποκλειστικά βιολογική, είναι λανθασμένο και επικίνδυνο. Χρειάζεται να παραδεχτούμε ότι ο σύγχρονος πολιτισμός απέτυχε να απαντήσει στα ανθρώπινα προβλήματα και, αναβιώνοντας έναν ιδιότυπο ανιμισμό, έβαλε στο επίκεντρο την ψυχική υγεία των παντοδύναμων Αγορών. Υπερβολή; Όχι και τόσο.
Θα περίμενε κανείς από πανελλήνιες ομοσπονδίες που θέλουν να εκπροσωπούν τα συμφέροντα των εργαζομένων να αντιστέκονται και να «είναι στα κάγκελα» με λίγα λόγια μπροστά σε αυτό το πανηγύρι ξηλώματος εργασιακών δικαιωμάτων που συμβαίνει ειδικά τα τελευταία χρόνια των μνημονίων. Αντ’ αυτού ο ρόλος που παίζουν τόσο η ΓΣΕΕ όσο και η ΑΔΕΔΥ φαίνεται πολύ περισσότερο να έχει να κάνει με το πώς θα αποτελούν ένα παράγοντα διαλόγου και ένα διαμεσολαβητή της επιθετικής πολιτικής της κυβέρνησης προς τους εργαζομένους παρά φορείς αντίστασης και ανατροπής της παρούσας κατάστασης